Hihaheggie

Zelf de handen uit de mouwen steken en een bijdrage te leveren aan iets wat voor mijn gevoel van meerwaarde is, doe ik graag. Twee jaar geleden heb ik bijvoorbeeld Jantine ontmoet. Een ontzettend leuk mens die Stichting Hoopheggen heeft opgezet met als missie: Zoveel mogelijk heggen met zoveel mogelijk mensen. Samen met andere ‘Heggies’ zorgen zij voor meer biodiversiteit in het land door het planten van inheemse heggen. Zelf loop ik ook het liefst op laarzen of klompen door de weilanden te banjeren en wil ik ook meer fysiek bezig zijn. Dat komt in dit verhaal goed uit want die laarzen heb je ook echt wel nodig en spierballen kweek je ter plekke.

Daar ging ik op een vroege zaterdagmorgen op weg naar Raalte. Schop mee in de auto, tuinhandschoenen paraat en mijn waterdichte regenjas aan. Het was nog fris toen we aankwamen bij een groot weiland. Samen met een paar andere ‘Heggies’ is ons doel om rondom het weiland heggen te poten zodat het prikkeldraad weg kan en het vee, net als vroeger, gekeerd kan worden door de stekels van de meidoorn, roos, beuk of andere inheemse heggen. Daarnaast biedt een heg onderdak aan ontzettend veel verschillende soorten insecten, vogels, mossen, paddenstoelen en kruiden. Wist je dat? Ik had mij dat nooit zo gerealiseerd. Een geweldige vorm van biodiversiteit dus! Goed, schep in de hand en graven maar. Vijf planten op een meter en ondertussen gezellig kletsen met andere vrijwilligers. Ik weet weer dat ik rugspieren heb, poeh zeg, die voel je wel. Gelukkig wordt er ook voor de innerlijke mens goed gezorgd: Een lekker plak eigengemaakte cake en een goede kop koffie gaan er goed in. Na een aantal uren fysieke arbeid (het luie coronazweet is afgedropen) zien we al een hele haag verschijnen rondom het weiland. Het trekt veel bekijks door buurtbewoners.

Het fysieke werk, de gesprekken, het buiten bezig zijn en het bewust bezig zijn in en voor de natuur, het heeft voor mij alle ingrediënten in zich die mij een voldaan gevoel geven. De inmiddels door de aarde donkergekleurde handschoenen trek ik weer uit, de schep leg ik weer in de auto en ik rijd terug naar huis. Steeds meer ben ik bezig om dat te doen wat dicht bij mij ligt, voldoening geeft en energie oplevert. En ik merk dat dat eigenlijk heel basic is en het nog steeds de dingen zijn die ik als kind ook al deed. Hoe zit dat bij jou?